Chińskie placki ze szczypiorem (Cong You Bing)

Zastanawialiście się kiedyś jak Chińczycy robią te ciasta, które rozciągają się w nieskończoność, tak bardzo, że aż wydają się bardziej częścią sceny z Matrix'a niż migawką z National Geographic? Przeglądałam dziś różne blogi kulinarne i trafiłam na ten przepis na "The Cooking of Joy", musiałam, musiałam spróbować.

No i co z tego, że nie miałam zbyt dużo szczypiorku? Przecież można go czymś zastąpić! Jak się okazało zastępowanie szczypiorku jest możliwe, ale niewskazane. Cześć placków zrobiłam z pieczarkami, na drugi raz przejdę się jednak do sklepu :) W końcu te placki przez wieki uskuteczniali i wiedzą z czym są najlepsze. A są pyszne! Zajrzyjcie też do Joy, ona formowała placki trochę inaczej, ja wybrałam trochę prostszy sposób podpatrzony gdzieś na YouTube.

Cieniutkie warstwy delikatnego ciasta i chrupiąca skórka, no i szczypiorek! Ciekawe dlaczego w europejskiej kuchni podaje się go tylko na surowo?

Wspominałam, że to nie jest danie dietetyczne? Nie? To wspominam. Nadmieniałam, że warte grzechu? Nadmieniam. Może na tym skończę wywody i przejdę do rzeczy, hmm?

Chińskie placki ze szczypiorem (Cong You Bing)
porcja na 6 placków, czyli 36 kawałków

420-460 g mąki pszennej (3 szkl.)
1 szkl. ciepłej wody
pęczek szczypiorku, posiekać
olej roślinny
sól, pieprz

Wymieszać mąkę z wodą i wyrabiać 5 minut. Przykryć i odstawić na 30 minut w temperaturze pokojowej. Wyrabiać kolejne 5 minut i zostawić przykryte na 30 minut, po czym znów wyrabiać 5 minut. Podzielić na 6 równych porcji, uformować w kulki, obtoczyć w oleju, przykryć i odstawić na godzinę do lodówki.

Wyjąć ciasto z lodówki, pozwolić mu wrócić do temperatury pokojowej. Porcje ciasta wałkować na dobrze naoliwionej stolnicy. Rozciągnąć jeszcze trochę, ciasto ma być tak cienkie jak tylko się da. Posmarować olejem, posypać szczypiorkiem, solą i pieprzem.

Zwinąć wzdłuż dłuższego brzegu, powstały wałek ciasta zwinąć w ślimaka. Powstały placek rozpłaszczyć dłońmi do wielkości patelni.

 

Cały proces powtórzyć z pozostałymi kawałkami ciasta.

Rozgrzać patelnię (lepsza będzie teflonowa), wlać na nią trochę oleju. Gdy już olej się rozgrzeje, ale jeszcze nie zacznie dymić, włożyć jeden placek, gdy się przyrumieni od spodu odwrócić go i podsmażyć także z drugiej strony. Powtórzyć z pozostałymi plackami.

Usmażone placki przeciąć na 6 części, tak jak pizzę. Można podawać ze słodkim sosem chilli, myślę, że kwaśna śmietana też zda egzamin.

Tradycyjnie całość wydaje się bardziej skomplikowana, niż jest w rzeczywistości. Danie w sam raz na deszczową sobotę.

Smacznego :)

Grissini Rubata - chrupiące paluszki

W tym tygodniu gospodynią Weekendowej Piekarni Margot (Kuchni Alicji) jest Atina (Tak sobie pichcę...). Z dwóch zaproponowanych przez Atinę przepisów wybrałam ten na grissini rubata. Jest to przepis, który niedawno na swoim blogu zamieściła Tatter.

Grissini, tylko co to znaczy? Grissini to suche i chrupkie pieczywo grubości ołówka, pochodzi z okolic Turynu. Bardziej konkretnie? Do piwa w sam raz ;) To moje preferencje, normalnie podaje się je w restauracjach przed posiłkiem.

Przybierają grissini różne formy, najpopularniejsze to: torinese/torinesi (turyńskie) zazwyczaj grubsze, dłuższe, o bardziej chlebowej teksturze i często zakręcone :), stirato - rozciągane? (tu nie mam pewności, znalazłam także tłumaczenie jako "proste" i "hartowane" hmmm...) lub właśnie rubata - ręcznie rolowane.

Rozgryzłam to "hartowanie" - ciasto dzieli się na kilka porcji, każdą z nich rozpłaszcza, kroi na właściwe porcje. Te z kolei podnosi się za oba końce, wprawia ciasto w delikatne wibracje i jednocześnie rozciąga do pożądanej długości. Cały proces wymaga wprawy, grissini mają być jednakowej grubości na całej długości.

 

Grissini Rubata

ciasto:
475 g (ok. 750 ml) białej pszennej maki chlebowej
1 ½ łyżeczki cukru
1 łyżeczka soli
1 ¼ łyżeczki drożdży instant
3 łyżki oliwy z oliwek
275 g wody

dodatki:
3 łyżki ziaren sezamu
1 łyżka nasion kopru włoskiego
2 łyżki płatków cebulowych
1 łyżka soli w płatkach lub grubych kryształkach
ew. oliwa z oliwek

Do miski miksera wrzuciłam wszystkie składniki ciasta i wyrobiłam ciasto. Kici zajęło to nie więcej niż 5 minut. Podejrzewam, że ręcznie wyrabia się to ciasto równie szybko. Nie mogę się nacieszyć tym przepisem, nieczęsto się zdarza tak dobry, żeby niczego nie trzeba było dosypywać, czy dolewać.

Ciasto wyszło gładkie, elastyczne i miękkie, ale zwarte. Zostawiłam je na ok. 1 godzinę do wyrośnięcia.

Podzieliłam ciasto na 4 równe części. Pierwszą, zgodnie z przepisem, zostawiłam bez dodatków, w drugą wgniotłam ziarna sezamu, w trzecią nasiona kopru (roztarłam je trochę w moździerzu z odrobiną soli), w czwartą - cebulowe płatki. Odstawiłam jeszcze na 10 minut przykryte ściereczką.

Każdą porcję ciasta podzieliłam na 8 części, z których wszystkie utoczyłam w cienkie wałeczki (ok. 25 cm długości). Znacznie łatwiej je formować jeśli na stolnicy nie ma mąki. Ułożyłam je na blachach do pieczenia wyłożonych matami silikonowymi (oczywiście naoliwiony papier do pieczenia jest równie dobry), wyrastały raz jeszcze około 35-40 minut. Wszystkie przed pieczeniem posmarowałam wodą, a te bez dodatków posypałam solą morską, skropiłam je też lekko oliwą z oliwek (gdzieś mi się błąka po głowie, że należało, jeszcze nie wiem skąd mi się przybłąkało, ale pewnie mi się przypomni, kiedyś :) ).

Piekłam w piekarniku nagrzanym do temperatury 200ºC przez około 20-25 minut, paluszki mają się zezłocić i wyschnąć w środku.

Już wiem, że następne spróbuję zrobić także z innymi dodatkami, z makiem, z tartym parmezanem, z kminem, z ziołami...

Serdecznie polecam :) Smacznego :)

Zupa cebulowo-szałwiowa z kluskami

 

Zupa w stylu lekko panicznym :) Zasiedziałam się przy komputerze, a tu nagle, nie wiedzieć kiedy, zrobiło się przed 14tą!
Przed 14tą, a ja bez obiadu! Mięso na mielone się rozmraża, no dobrze, zupa, tylko szybko...

Szybko, czyli z użyciem nieocenionej szatkownicy, minimalnej ilości składników i z kluskami.
Szatkownicy, bo góry poszatkuje w mgnieniu oka. Minimalnej ilości składników - bo mniej szatkowania :) Z kluskami – bo szybko i w jednym garnku.

Ta konkretna zupa ma to do siebie, że im większej ilości rodzajów cebuli się użyje, tym głębszy będzie miała smak. U mnie dziś tylko biała i czerwona cebula, czerwona nie pomaga kolorowi zupy, ale dodaje słodkawego smaku. Marzy mi się worek takiej cebuli jaką jadłam w Portugalii. Dużo cebuli w cebuli, ale bez tego od czego łzy lecą. Jadłam ją z chlebem i solą, i smakiem ;)

Wiem, że wiecie, ale napiszę i tak... 
Jeśli chce się cebulę zeszklić, a nie zbrązowić, to po wrzuceniu na tłuszcz trzeba ją posolić. Sól zatrzyma część wody.

Szałwię kupiłam w doniczce ubiegłej wiosny, usnęła biedaczka na zimę, ale najwyraźniej nie do końca, bo puściła kilka łodyżek. Urwałam je, taka szuja jestem.

Zupa cebulowo-szałwiowa z kluskami

3-4 łyżki oliwy/oleju
1 łyżka masła
1 duża biała cebula
2 małe czerwone cebule
spora garść szałwii/1 łyżka suszonej szałwii
ok. 750 ml wody
3-4 łyżki słodkiej śmietany
sól, pieprz

kluski:

4 czubate łyżki mąki
1 jajko
1/4 szkl. wody
1/4 łyżeczki kurkumy
sól

Cebulę i szałwię posiekać bardzo drobno. Rozgrzać garnek o grubym dnie, wlać oliwę i dodać masło. Dodać cebulę, posolić i zeszklić. Dodać szałwie, dolać ok. 3 szklanek wody (lub bulionu, jeśli jest pod ręką).

Nim zupa zawrze jest czas na wymieszanie ciasta na kluski (kurkumę dodałam dla koloru, nie jest konieczna). Ciasto powinno być dość gęste.
Gdy zupa się zagotuje trzeba całe ciasto przełożyć na tarkę do warzyw, wewnętrzną stronę, grube oczka, i przetrzeć dłonią prosto do garnka. Umyć ręce :D Zamieszać zupę, dodać śmietanę, gdy zagotuje się ponownie pozostaje już tylko doprawić do smaku, pamiętając, że już trochę soli w niej jest i zajadać.

Czas przygotowania, to najlepsze, ok. 15-20 minut :D

Bogracz? prawie, bo wegetariański

  

Pamiętam pierwszy raz, kiedy usłyszałam o bograczu - byłam gdzieś w połowie podstawówki, sroga zima, mama wróciła z wyjazdu na Śląsk. Dalej nie wiem, czy pamiętam dobrze, w końcu moja skleroza jest słynna wśród znajomych nie bez przyczyny ;), ale wydaje mi się, że w restauracji podano mamie ów tajemniczy bogracz w podgrzewanym kociołku wiszącym na małym trójnogu. Każdy nakładał sobie własną porcję, zjadał ze smakiem i zaciekawieniem, a potem się dziwował, że taka smaczna i rozgrzewająca zupa (ważne w zimie :)), tak mało jest u nas znana.

Drugi raz "spotkałam" się z bograczem już bardziej namacalnie - mieszkałam w Oławie, mama akurat wróciła na Boże Narodzenie do kraju i miała przyjechać obejrzeć jak się dziecku żyje. Postanowiłam, że ugotuję coś co ją pewnie ucieszy no i padło na bogracz. Przepis wygrzebałam gdzieś w czeluściach Internetu. Używaną przez Węgrów wołowinę zastąpiłam łopatką, nakupiłam papryki i wszystkim smakowało, a przynajmniej tak mówili ;)

No dobrze, przyznam się, pewnie i tak większość się domyśli. Mój wegetariański "bogracz" wegetariańskim jest tylko i wyłącznie dlatego, że zapomniałam kupić mięso :D Chyba zamiast mówić "ja i moja skleroza" powinnam zacząć mówić "moja skleroza i ja", tak by było bardziej uczciwie...

Do prawdziwego bogracza potrzebne by było jakieś 600-800 g wołowiny (podsmażyć z cebulą na początku, a dalej zgodnie z przepisem), smalec zamiast oleju i więcej czasu na gotowanie. Jeśli czasu brak, to wystarczy zastąpić wołowiną łopatką wieprzową i będzie trochę szybciej.

 

 

Prawie bogracz

4 łyżki oleju
1 cebula
2 ząbki czosnku
3 ziemniaki
2 marchewki
1 pietruszka
1 łodyga selera naciowego
1 puszka pomidorów
1 żółta papryka
1 czerwona papryka
2 łyżki płatków suszonej papryki
4 łyżeczki słodkiej papryki w proszku
1/2-1 suszona papryka chilli/1 łyżeczka ostrej papryki w proszku
ew. 1/2 łyżeczki wędzonej papryki w proszku
sól

Obrałam, umyłam i pokroiłam wszystkie warzywa. Cebulę w kostkę, czosnek posiekałam bardzo drobno, ziemniaki – w centymetrową kostkę, marchewki i pietruszkę starłam na grubych oczkach tarki do warzyw, seler naciowy – w bardzo drobną kostkę, paprykę – w 2 cm kostkę.

Do rozgrzanego sporego garnka o grubym dnie wlałam olej i zeszkliłam na nim cebulę, (jeśli ktoś będzie używał mięsa, to właśnie teraz trzeba je dodać – jakiś 600-800 g pokrojonego w kostkę), dodałam czosnek i ziemniaki. Mieszając smażyłam ok. 5 minut, dodałam startą marchew i pietruszkę oraz pokrojony seler, wlałam pomidory z puszki, ok. pół litra wody (wygodnie odmierzyć puszką po pomidorach), wszystkie papryki. Posoliłam. Do tego momentu całość zajęła mi ok. 15-20 minut (w tzw. międzyczasie rozpakowałam jeszcze część zakupów ;)), gotowałam pod przykryciem jeszcze ok. 20-30 minut na małym ogniu. I już :) Gotowe :)

Ta zupa, tak jak i oryginalny bogracz, zyskuje na odgrzewaniu, warto więc przygotować ją dzień wcześniej.

Z pewną dozą nieśmiałości...

...zgłosiłam "Przy Dużym Stole" do konkursu Blog Roku. Oczywiście, że konkurencja jest wielka i jej blogi niezwykłe, sama zaglądam na wiele z nich, ale gdzieś zacząć trzeba ;) Byłoby mi bardzo, baaaardzo miło, gdybyście zechcieli oddać swój głos na mój blog :D

Głosowanie w obecnym etapie Konkursu polega na wysłaniu, do 22.01.2009 do godz. 12.00, SMS na numer 7144. W treści SMS należy podać li i jedynie unikalny numer bloga (żadnych innych znaków czy nawet spacji), na który chcecie oddać głos (mój numer to: H00880). Koszt SMSa to 1,22 zł brutto (1 zł + 22% VAT).

Ogólne zasady tegorocznego konkursu Blog Roku można znaleźć na stronie http://www.blogroku.pl/zasady.html.

Wszyscy, którzy wezmą udział w głosowaniu w etapie II (obecnym) i III mają szansę na wygranie jednego z 10 aparatów fotograficznych Casio Exilim EX-Z80 (499 zł każdy). Zasady przyznawania nagród dla głosujących możecie znaleźć pod adresem http://www.blogroku.pl/2,zasady.html.

Pliuszki - drożdżówki z makiem

Chodziły za mną odkąd zobaczyłam je idąc za linkiem z Cin'a. Link prowadził do strony Izbushki (trzeba się logować), rosyjskojęzycznego forum o gotowaniu, kolejnej skarbnicy cudowności.

Przepis autorstwa Lavender Dream, ku uciesze gawiedzi, przetłumaczyła nieoceniona Joanna - dziękuję :)

Te bułki przypomniały mi szczenięce wyprawy do cukierni "Kasia". "Kasia" to właśnie prawdziwa świdnicka legenda, wbrew temu co twierdzi pewien słodki drań, a na ścianach cukierni wiszą dowody-dyplomy, całe stada dyplomów.

"Kasia" powstała ponoć 1978 roku, taką informację znalazłam w Internecie, dla mnie zawsze tam była, na ul. Długiej 23. To tam pędzą wszyscy wracający do Świdnicy, na drożdżówki, ekleeeeery - mogę zjeść 5 zamiast śniadania, pączki – nie wiem jak mogłam nie wymienić ich jako pierwszych (!), wuzetki, napoleonki. Ech, głodnam. Panie Eugeniuszu, przyślę kogoś po moją książkę o ozdabianiu tortów, dobrze?

Nie spodziewałam się, że pliuszki tak ślicznie się udadzą - trochę zmieniłam przepis. Nie miałam majonezu, zastąpiłam go więc jajkiem i 2 dodatkowymi łyżkami oleju. Postanowiłam też, że podczas formowania zamiast najpierw smarować bułki roztopionym masłem, a potem posypywać je makiem i cukrem, do smarowania użyję roztopionego masła z miodem i dopiero wtedy posypię je makiem.

W oryginalnym przepisie drożdżówki piecze się do zrumienienia w temperaturze 190°C i dopieka w temperaturze 120-130°C – u mnie temperatura przez cały czas pieczenia pozostała taka sama, 190°C.

Wyglądają groźnie, ale to bułka z masłem, yyyy, z makiem :)

Zobaczcie sami, TUTAJ znajdziecie bardzo dokładną fotoinstrukcję, również autorstwa Lavender Dream. Z tego samego ciasta można przygotować też wytrawne bułki, zobaczcie co zaproponowała autorka.

 

Pliuszki - drożdżówki z makiem

40 g świeżych drożdży (dałam 4 płaskie łyżeczki drożdży instant)
325 ml mleka
50 g cukru
500 g mąki (3-4 szklanki)
1/2 łyżeczki soli
1/2 łyżki majonezu (dałam 1 jajko i 2 łyżki oleju)
50 gr masła, stopionego (dałam 50 ml oleju)

do posypania:

ok. 1/2 szkl. maku (sezamu?), do posypania
ok. 1/2 kostki masła, stopionego
4 łyżki miodu

Jak zawsze, przy ciastach drożdżowych, wszystkie składniki powinny mieć temperaturę pokojową. Drożdże i cukier rozpuściłam w mleku, do miski miksera wsypałam mąkę, na początek 3 szklanki, dodałam też sól, jajko i olej, wszystko wymieszałam i wlałam mleko. Za mnie ciasto wyrabiał mikser, ręcznie zajmie to pewnie ok. 10 minut. Odstawiłam je potem na mniej więcej godzinę, przykryte, do wyrośnięcia.

Wyrośnięte ciasto wyłożyłam na stolnicę posypaną mąką, uformowałam w kulę, spłaszczyłam ją i pokroiłam na 12 kawałków, jak pizze. Każdy z kawałków uformowałam w kulę i zostawiłam, przykryte, na krótką chwilę do wyrośnięcia.

Kiedy ciasto wyrastało nagrzałam piekarnik (190°C), stopiłam masło z miodem, nalałam sobie wina, przyniosłam mak (i sezam).

Kulki ciasta wałkowałam na cienkie (niecały cm) okrągłe placki, każdy smarowałam masłem z miodem, posypywałam makiem (cześć sezamem) i rolowałam. Zrolowane nacinałam na środku, wzdłuż, i końce przewlekałam przez powstały otwór. Dla pewności zajrzyjcie jeszcze raz do fotoinstrukcji Lavender Dream.

Na każdej z dwóch blach zmieściło mi się po 6 bułek, nawet jakoś specjalnie nie czekałam aż wyrosną, smarowałam je wodą (jajkiem ponoć lepiej nie smarować), wkładałam po jednej blasze do piekarnika i piekłam, aż do zezłocenia. Pachniało w całym domu :) Wyjęte z piekarnika drożdżówki smarowałam jeszcze raz roztopionym masłem z miodem.

Polecam te drożdżówki bardzo gorąco, nie namęczycie się przy nich, a efekty - jak widać ;)

Suzeee, I'm hoooooome :)

Przepraszam jeśli ktoś poczuł się zawiedziony, bo na moim blogu nie znalazł przepisów świątecznych ani noworocznych.
Nie było ich tu z prostej przyczyny - chociaż w tym roku siedziałam przy 3 wigilijnych stołach (jednego dnia!), to jednak niczego nie gotowałam, nie piekłam, nie smażyłam - nie robiłam nic :)
Aaaa, przepraszam, zapomniałam, oskrobałam z łusek łososia (!, wiem, ale siostra mnie zmusiła!) i go poporcjowałam.
Acha, jeszcze piekłam ciastka w hurtowych ilościach, ale to przed wyjazdem.

Pojechaliśmy do domu na prawie dwa tygodnie i wróciliśmy w niedzielę w nocy. Udało nam się zdążyć przed zasypanymi korkami o długości 30 km, przed -20°C i przed Blitzkrieg'iem, do którego zbroiło się jedzenie w rozmarzającej lodówce (musiało prądu nie być).